SVI SRPSKI CAREVI

U našoj štampi i javnim glasilima prave se neoprostive greške prilikom navođenja broja srpskih careva u srednjem veku. Obično navode da je car Stefan Dušan jedini car iz dinastije Nemanjića, eventualno pomenu još i njegovog sina Uroša kao drugog cara, a poznato je da su Nemanjići srpskoj istoriji podarili četiri zakonita imperatora, i to prema najkritičnijem tumačenju istorije od strane prozapadno orijentisanih srpskih istoričara. Od zakonitih vladara car Stefan Dušan (kralj 1331 – 1345, car 1345 – 1355), je svakako najpoznatiji i najveći vladar našeg srednjeg veka, ali ne treba zapostaviti ni Uroša (car 1355 – 1371), koji je u nekoliko bitaka pobeđivao mađarskog kralja Lajoša, iako ga je narodna pesma nepravedno predstavila kao “nejakog”. Car je bio i Dušanov (polu)brat Simeon od 1359 – 1372, doduše sa prestonicom u Tesaliji, i njegov sin Jovan Uroš od 1372 – 1381. Jovan Uroš se kasnije zamonašio, i poživeo sve do 1423. godine, a poznat je kao glavni ktitor manastirskog kompleksa METEORI.

Carem se nazivao i sestrić cara Dušana, Konstantin Dragaš, iako ga naši istoričari titulišu kao “gospodin”, ali njegov novac koji je opstao do naših dana nedvosmisleno pokazuje da se on smatrao zakonitim Srpskim carem. 
Tokom XVI veka u okolini Subotice i Segedina, carem se prozvala i jedna od najmisterioznijih ličnosti naše istorije, car Jovan Nenada, u narodu poznatiji kao “CRNI ČOVEK”. Jovan Nenada se predstavljao kao potomak srpskih i vizantijskih careva (što je vrlo moguće), ali nije naišao na podršku srpskih vođa u Ugarskoj, koji su samo gledali lični interes i svoju podršku su pružali ili austrijskom caru Ferdinandu, ili ugarskom kralju srpskog porekla Jovanu Zapolji, iako je car Jovan Nenada imao brojniju vojsku i od Ferdinanda i od Zapolje, koji su se utrkivali da ga pridobiju na svoju stranu. Jovan Nenada je ubijen u selu Tornjošu, koje i danas postoji kod Subotice. Ubistvo je naredio Valentin Terek, koji je bio unuk Saudži beja, prognanog sina sultana Murata I, a asimilovan u Mađara, plemić na čijem je posedu car Jovan i organizovao svoju državu. 

Pošto je dokazano u novijoj istoriji da su i takozvani “makedonski” carevi iz XI-XII veka bili Srbi, i njih slobodno možemo svrstati u srpske careve, tim pre što je jedan od njih bio i dukljanski kralj, nesumnjivo pripadnik srpskog naroda. U većini radova srpskih i stranih istoričara bez razloga nazivani Bugarima, Makedoncima pa čak i Jermenima (Jireček), sinovi Brsjačkog kneza Nikole i vizantinke Ripsime - David, Mojsej, Aron i Samuilo, nesumnjivo su bili Srbi i to su potvrđivali tokom svoje vladavine. Posle II svetskog rata u cilju »ravnopravnosti« naroda proglašeni su Makedoncima, a to uopšte nije imalo ni smila, ni istorijske osnove, kao ni takozvana država Slovenaca u srednjem veku, Karantanija, koja je bila u stvari tvorevina franačkog trgovca Sama i nalazila se na teritoriji današnje Austrije, kao i čuvena Ugarsko-Hrvatska “nagodba” kojom su se “ujedinili” Ugri i Hrvati. To bi bilo kao da govorimo o srpsko-turskom carstvu posle Kosovske bitke. Jednostavno su Mađari došli, napali i uništili Hrvatsku kneževinu i nema reči ni o kakvoj zajedničkoj državi. 


Kao pouzdani dokaz mozemo uzeti ova sledeca dva vizantijska teksta koji govore o tzv "makedonskim" carevima,Kedron ih naziva Srbima,a Skilica Tribalima (uobicajeni vizantijski naziv za Srbe,kao sto je vec poznato svakom istoricaru):

 KEDRON :

“...Posto su osvojeni SRBI u Makedoniji,grckom caru se predade i susedno srpsko pleme,sa svojim poglavarima,dvojicom brace,kojima car dade pocasti i vlast.Jedino jos ne priznavase carsku vlast,Sermon,sremski poglavar...“.

Jovan Skilica:

“...Jedini Tribal,pak,sremski poglavar,Nestongov brat Sermon ne htede se pokoriti; Njemu ,pak, Konstantin Diogen,poglavar tamosnjih krajeva,predstavljajuci mu se kao prijatelj,posla poslanstvo da ono zakletvom potvrdi da on zeli sastanak sa njime,da bi govorio o vaznim stvarima; a ako se on to boji neka povede sa sobom trojicu slugu.Ovaj (Sermon) dakle,poverovavsi,dodje do reke (Save) i otpoce razgovor sa Diogenom,ali na jedanput,Diogen izvuce mac,koji bese sa sobom poneo,pa ga probode u prsa i ubije.A kad oni koji sa njim behu pobegose,Diogen skupi obliznju vojsku,uputi se u Sirmijum,i zenu Sermonovu smrtnim mucenjima,a i mnogim obecanjima nagna da se preda caru,posto mu i Srem preda.Ona bude poslana u Carigrad da se preuda za jednog velikasa u prestonici; Diogen ,pak,bi postavljen za upravnika oblasti koju je zadobio...“

Vratimo se sinovima kneza Nikole. Najsposobniji među njima, Samuilo izborio se za vlast i proglasio carem 976. godine. Osvojio je skoro čitavao Balkansko poluostrvo i vladao sve do 1014. godine. Samuila je nasledio njegov sin Gavrilo Radomir vladajući samo godinu dana, a pogubio ga je brat od strica i sledeći car Jovan Vladislav. Prilikom opsade Drača 1017. godine umro je Jovan Vladislav, a nasleđuje ga sin Gavrila Radomira i mađarske princeze, Petar Deljan. Petar je na vlast došao tek 1040. godine, 23 godine posle cara Vladislava, i počeo je vlast negde u okolini Niša, a ne u Makedoniji. 

Deljana je na jednoj gozbi otrovao sin cara Vladislava, Alusijan, koji je svoje carsko dostojanstvo predao bez otpora vizantijskom caru Konstantinu IX Monomahu, 1042. godine.
Srbi iz južne Srbije (Makedonije) nisu se ni tada smirili, već su novi ustanak podigli 1073. godine pod vođstvom Đorđa Vojteha, i za cara su proglasili sina dukljanskog kralja Mihaila, Konstantina Bodina. Kao veliki Srbin, Bodin je ozbiljno shvatio dodeljeno mu carsko dostojanstvo i krenuo je da ujedinjuje i oslobađa srpske zemlje i razjedinjena plemena. Bodin je oslobodio velike delove Srbije, od Srema do Soluna, ali ga je u otsutnom momentu napustila sreća, i iznenađen od strane Vizantinaca, dok je boravio u Nišu, decembra meseca 1075. godine, krenuo im je u susret i kod mesta Taonija, po velikom snegu, beše potučen i zarobljen. To nije bio kraj Bodinove vlasti, jer je on nekoliko godina kasnije nasledio oca, kralja Mihaila, na dukljanskom prestolu i postao jedan od najznačajnijih srpskih kraljeva.

To su svi carevi koje je istorija pouzdano zabeležila, a treba napomenuti da odnos naših istoričara ni prema kraljevima nije bio ništa bolji. Uporno Stefana I, Nemanjinog sina nazivamo Prvovenčani,a zaboravljamo kralja Mihaila Vojislavljevića koji je bio zvanični prvi srpski kralj. Nije ni čudo što nam svi otimaju i svojataju kulturno i istorijsko nasleđe kada ga se mi sami odričemo.